Αντίο "Ξανθέ" (Friday Cluster 06/10/2023: τεύχος #44)
Μεσοβδόμαδα τα νέα δυστυχώς δεν ήταν καλά καθώς έφυγε ο Γιάννης Ιωαννίδης.
Μεγάλη απώλεια για τον ελληνικό αθλητισμό.
Αν και οι προηγούμενες εβδομάδες ήταν αρκετά απαιτητικές από πλευράς φόρτου επαγγελματικά, από τις λίγες φορές που πρόλαβα να κοιτάξω τα trends στο twitter έπεσε το μάτι μου στο #Γιάννης_Ιωαννίδης και εκείνη την στιγμή σφίχτηκε η ανάσα μου λέγοντάς από μέσα μου “όχι ρε γαμώτο…”
Οι φωτογραφίες του Γιάννη Ιωαννίδη στο timeline μαζί με τις ευχές για καλό παράδεισο εγκατέστησαν το σφίξιμο στο στομάχι, με έναν ήρωα του μπάσκετ και της παιδικής μας ηλικίας να φεύγει για την γειτονιά των αγγέλων. Ο “ξανθός” όπως τον αποκαλούσαν “εχθροί και φίλοι”, ένα αληθινό “λιοντάρι” των πάγκων είχε φύγει…(δείτε την ανάλυση παρακάτω)
Ο Άρης ήταν η πρώτη του δουλειά για μία σεζόν, από το 1978 μέχρι το 1979 ενώ ακολούθησαν δύο χρόνια στη Λάρισα. Το 1980 ανέλαβε την Εθνική Ελλάδας και το 1982 άρχισε η δεύτερη και πιο επιτυχημένη θητεία της καριέρας του στον πάγκο του “αυτοκράτορα”.
Με ηγέτη τον Νίκο Γκάλη και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να προστίθεται στο ρόστερ λίγο αργότερα, η ομάδα που έχτισε ο Ιωαννίδης (Λευτέρη Σούμποτιτς, Γκρέγκ Γουίλτζερ, Νίκο Φιλίππου, Μιχάλη Ρωμανίδη, Βασίλη Λυπηρίδη κ.α.) άλλαξε το μπάσκετ όπως το γνωρίζαμε μέχρι τότε στην Ελλάδα.
Υπό την καθοδήγησή του, ο Άρης κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 1979, του 1983 και πέντε σερί από το 1985 μέχρι το 1990, συνοδεία ασύλληπτων ρεκόρ, αήττητων σερί και τριών συνεχόμενων παρουσιών σε Final Four (1988-1990).
Πώς να ξεχάσει κάποιος τα επικά ματς με Τρέισερ Μιλάνου, Μακάμπι Τελ Αβιβ, Γιουγκοπλάστικα, Μπαρτσελόνα;
Δεν είναι τυχαίο που εκείνη την εποχή, όταν κάποιος μας ρωτούσε στο σχολείο “τι ομάδα είσαι;” απαντούσαμε “Ολυμπιακός/ Παναθηναικός/ ΑΕΚ κτλ στο ποδόσφαιρο και…ΆΡΗΣ στο μπάσκετ”.
Επίσης όλη η “μαγιά” της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ που κατέκτησε το Ευρωπαικό το 1987 είχε σαν βάση τον κύριο κορμό του Αρη, που ο Ιωαννίδης είχε “κουρδίσει”…σαν ελβετικό ρολόι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Το 1991 ο Ολυμπιακός έκανε την κίνηση ματ έφερε τον Ιωαννίδη στο λιμάνι με εκείνον να χτίζει μια δεύτερη μπασκετική αυτοκρατορία. Τέσσερα σερί πρωταθλήματα από το 1993 μέχρι το 1996, δύο τελικοί Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1994, 1995…καταραμένη Μπανταλόνα…), μέχρι που αποχώρησε το 1996 για την ΑΕΚ.
Από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα της θητείας του στον Ολυμπιακό, είναι και αυτό με το “σακάκι”, όπου αγανακτισμένος από τα σφυρίγματα των διαιτητών σε ματς πρωταθλήματος με τον ΠΑΟΚ (στο βάθος ο Μπάνε Πρέλεβιτς που…γελάει με το σκηνικό) ο Ιωαννίδης έβγαλε το (γούρικο) σακάκι του και το…παρέδωσε στον διαιτητή που εκείνη την ώρα του δίνει τεχνική ποινή…
Ενώ η ατάκα στους οπαδούς του Ολυμπιακού
“σταματήστε (σ.σ. να βρίζουν την ομάδα του ΠΑΟΚ ώς “βούλγαρους”) γαμώ το στανιό σας”
έχει αφήσει εποχή
Αλησμόνητο είναι και το “μπουκάλι” στον νεαρό τότε Γιώργο Σιγάλα στο Τρεβίζο, με τόσο εκείνον όσο και τον Παναγιώτη Φασούλα να κάνουν…σαν να μην συμβαίνει τίποτα…άσχετα με το που το μπουκάλι πέρασε ξυστά από το κεφάλι και των δύο… αυθεντική μορφή ηγεσίας (με τον δικό του τρόπο).
Σαλονικιός, μάγκας, μετρημένος και ευθύς χαρακτήρας ακόμα και στις δυσκολότερες καταστάσεις, δεν μάσαγε τίποτα από πίεση (οι “εκρήξεις” του στα ταιμ-άουτ είναι αλησμόνητες - μία από αυτές θα αναλύσω παρακάτω) ειδικά όταν προπονούσε γίγαντες του ελληνικού μπάσκετ, αυτό το αστείρευτο και αυθεντικό χαμόγελο, και το πρόσωπο που σκοτείνιαζε όταν θεωρούσε ότι αδικείται…
Σε ένα από τα καλύτερα αποσπάσματα (μετρημένες “εκρήξεις” του) θα δούμε έναν από τους πιο αξιοόπιστους συνδυασμούς στοιχείων των αυθεντικών μορφών ηγεσίας: την πολύ σταθερής οπτικής επαφή με τους παίκτες του - χωρίς καν να ανοιγοκλείνει τα μάτια του - της εξαιρετικής στάσης του σώματος σε καταστάσεις που η πίεση…λυγίζει σίδερα χωρίς να σκύβει ή/ και να καμπουριάζει τους ώμους του, όπως επίσης και τον τόνο της φωνής του, όπου αν χρειαστεί θα τον ανεβάσει όσο πρέπει για να τονίσει μια κατάσταση πριν κατέβει στην “φυσιολογική ομιλία” του.
Η ομάδα την δεδομένη στιγμή “κοιμάται” και ο Coach διαβάζοντας την γλώσσα του σώματός τους αποφασίζει να “ταρακουνήσει” τα νερά (μαζί με τον παίκτη) τονίζοντας παράλληλα πολύ ξεκάθαρα τα όρια του - κάτι που οι υπόλοιποι παίκτες αντιλαμβάνονται επίσης. Ο…άτυχος παίκτης αμέσως δίνει head downcast μπροστά στο authority του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο.
Στις “εξηγήσεις” που ζητάει ο Ιωαννίδης μετά του ελεγχόμενο ξέσπασμα βλέπουμε τα σκυμμένα κεφάλια δύο, οχι πρωτοκλασσάτων παικτών.
Η ματιά του “Ξανθού” ήταν σαν μαχαιριά. Αρχοντική ήταν και η στάση του σώματός του.
Χαρακτηριστική είναι η παρέμβαση του Ξανθού από το 1.35 και μετά. Στο παραπάνω βίντεο απευθύνεται στον Νίκο Γκάλη στα πλαίσιου ενός time-out. Πρόσεξε πως ο Coach κυριολεκτικά έχει πολύ κοντά σε μηδενικό ρυθμό ανοιγοκλεισίματος των βλεφάρων του (blink rate) μεταφέροντας έτσι άμεσα την τεράστια συγκέντρωσή του σε αυτά που εξηγεί. Παράλληλα διατηρεί οπτική επαφή και με τον Γιαννάκη - τον έταιρο αστέρα της ομάδας - αυξομειώνοντας την χροιά του και δίνοντας τον “τόνο” της ανάγκης για δράση με τις χειρονομίες του.
Μαέστρος στο παρκέ!
Για πάντα στην καρδιά μας.
Καλή συνέχεια και καλό ΣΚ σε σένα και στους δικούς σου ανθρώπους!
Much love,
P.
Ps.1: Μάθε περισσότερα για το body language reading και το behavior profiling. Συμπλήρωσε αυτή τη φόρμα επικοινωνίας και θα έρθω σε επαφή μαζί σου άμεσα.
Ps.2: Δες εδώ την προηγούμενη έκδοση του Friday Cluster από τις 29 Σεπτεμβρίου 2023.
Ps.3: Τέλος δες εδώ το ανθολόγιο των νημάτων στο twitter!
What a nice tribute, full of sincere feelings and admiration... Ο Ιωαννίδης είχε το χάρισμα να ανοίγει σαν ομπρέλα και να ενεργοποιεί πολλές διαφορετικές «φυλές», οπαδούς, μπασκετόφιλους και μη, θεσσαλονικιούς, πειραιώτες, πιτσιρίκια και μεγάλους. Μια εκρηκτική, αυθεντική προσωπικότητα μου θα μάς λείψει. R.I.P άρχοντα!