The Friday Cluster - 15 September, 2023
Μια σύντομη ανασκόπηση του μοντέλου της εσωτερικής οικογένειας (Internal Family Systems) και των επιπλοκών του στο ξεδίπλωμα των πραγματικών δυνατοτήτων μας.
Καλημέρα αγαπητοί φίλοι,
Μικρό διάλειμμα από την ανάλυση βιβλίων και πίσω στην “παραδοσιακή” μορφή της ενημερωτικής δημοσίευσης.
Λαμβάνω πολλά ερωτήματα από φίλους και φίλες σχετικά με το πώς μπορούν να γίνουν καλύτεροι στο να διαβάζουν τη γλώσσα του σώματος, πώς να διαπρέπουν στις διαπραγματεύσεις αλλά και πώς να μάθουν να παίζουν στα δάχτυλα τους τις τεχνικές πωλήσεων.
Τα παραπάνω είναι τα “εύκολα”, όπως συνηθίζω να λέω.
Τι εννοώ;
Ότι με τον κατάλληλο “δάσκαλο” και την αμέτρητη επανάληψη και εξάσκηση, κάποιος μπορεί να χτίσει τις ικανότητες του σε ικανοποιητικό και κάποιες φορές εξαιρετικό βαθμό.
Θα καταφέρει να βγάλει αυτές τις ικανότητες και δεξιότητες “στην αγορά” και να τις χρησιμοποιήσει στην προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική του ζωή;
Η απάντηση είναι τις περισσότερες φορές, “όχι”.
Ο λόγος;
‘Ένας από τους μέντορές μου στην ανάγνωση της γλώσσας του σώματος συνηθίζει να λέει ότι όλοι μας είμαστε “προϊόντα της παιδικής μας ηλικίας”.
Τόσο η Αλις Μίλερ στις “φυλακές της παιδικής μας ηλικίας” όσο και ο Γκάμπορ Μάτε στο “hold on to your kids” περιγράφουν παρόμοιες έννοιες.
To συμπέρασμα;
Τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας, όσο ασήμαντα και μακρινά και να μας φαίνονται τώρα, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις αντιδράσεις μας ΣΗΜΕΡΑ. Και αυτό γίνεται, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ασυνείδητα.
Ο Δρ. Ρίτσαρντ Σβαρτς στη θεωρία της “Εσωτερικής Οικογένειας’’ [στην ελληνική βιβλιογραφια αναφέρεται ως: θεωρία «Εσωτερικών Οικογενειακών Συστημάτων» ] ” (Internal Family Systems) περιγράφει πανέμορφα πώς οι τραυματικές εμπειρίες αυτές, δημιουργούν ορισμένα “εξόριστα” κομμάτια μέσα μας - κάποιες πτυχές, κάποια μέρη του εαυτού μας που ποτέ δεν θέλουμε να ξαναθυμηθούμε, εξαιτίας των τραυματικών καταστάσεων.
Μια κοπέλα ίσως να φόρεσε μια κοντή φούστα και να άκουσε υποτιμητικά ή/ και σεξιστικά σχόλια όταν ήταν 14 χρονών, και εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε από το τραύμα (τεράστιος φόβος, ενοχή, ντροπή) ένα “εξόριστο” μέρος μέσα της. Παράλληλα με το εξόριστο μέρος, δημιουργήθηκε ακόμα ένα μέρος: ο λεγόμενος “μάνατζερ” - ακόμα ένα “κομμάτι” του εαυτού μας, το οποίο υπό προϋποθέσεις “αναλαμβάνει” το τιμόνι του εαυτού μας και καθοδηγεί απόλυτα τις αντιδράσεις μας, όταν μια κατάσταση που βιώνει η 45χρονη πλέον κυρία, μοιάζει έστω και κατά το ελάχιστο με την τραυματική εμπειρία του (μακρινού) παρελθόντος...
Οι μάνατζερ είναι εξαιρετικά “αυστηρά” κομμάτια του εαυτού μας, με αποστολή να κάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, προκειμένου τα αντίστοιχα εξόριστα κομμάτια μας να μην ξαναβρεθούν ΠΟΤΕ σε παρόμοια κατάσταση. Και όταν λέω τα πάντα, εννοώ ότι μπορούν να επιβληθούν στον “εαυτό” με μεγάλη ευκολία. Στο παράδειγμα με το 14χρονο κορίτσι, ο μάνατζερ μπορεί να επιβάλλεται για μια ζωή, και η ενήλικη πλέον κυρία να μην ξαναβάλει για κανένα λόγο και σε καμία περίπτωση ΠΟΤΕ ξανά κοντή φούστα.
Την “ενεργοποίηση” του συγκεκριμένου μάνατζερ μπορεί να προκαλέσει μια κουβέντα, μια ατάκα, μια μυρωδιά ή μία παρόμοια εικόνα ενός σκηνικού.
Σκεφτείτε τώρα ότι για κάθε μία τραυματική εμπειρία της παιδικής σας ηλικίας, υπάρχει περίπτωση να έχουν δημιουργηθεί ένα “εξόριστο” κομμάτι και ένας μάνατζερ. Σε μερικές περιπτώσεις αντί για τους μάνατζερ δημιουργούνται οι “πυροσβέστες”, μία ειδική κατηγορία “κομματιών” του εαυτού μας τα οποία, αντί να επιβάλλονται στον εαυτό μας, ενεργοποιούνται προκαλώντας αντιδράσεις που έχουν σαν σκοπό να “μουδιάσουν” τις αισθήσεις (κυρίως τον πόνο, τη θλίψη, τη ντροπή, τον θυμό) κάνοντας ενέργειες και πράξεις που χαρακτηρίζονται από την ανάληψη εξαιρετικού κινδύνου και ρίσκου για τη ζωή κάποιου (πηγαίνοντας με 200 χλμ./ω στην Αττική οδό, οδηγώντας χωρίς κράνος, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, μέχρι και χρήση ναρκωτικών ουσιών). Ο μεγαλύτερος όμως “πυροσβέστης” είναι η αυτοκτονία.
Aν θέλετε μπορούμε να κάνουμε και ένα Twitter Space για να συζητήσουμε σε βάθος τα παραπάνω. Αυτό που θέλω ουσιαστικά να σας πω είναι ότι, αν δεν βρούμε έναν τρόπο να “συνταξιοδοτήσουμε” τους μάνατζερ και να “αλλάξουμε” επάγγελμα στους πυροσβέστες μας, οι εξόριστοι (τα τραυματισμένα κομμάτια μας) θα είναι πάντα εκεί...
Και όντας πάντα εκεί, οι μάνατζερ θα έχουν τον “έλεγχο” στην διακυβέρνηση του εαυτού μας. Με τα πράγματα να γίνονται ακόμα πιο σύνθετα, όταν διάφοροι “μανατζερ” έχουν συγκρουόμενες οπτικές σχετικά με το πώς εμείς πρέπει να ντυνόμαστε, να μιλάμε και να φερόμαστε σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Με τις κατάλληλες μορφές θεραπείας (Internal Family Systems), μπορούμε με χειρουργική ακρίβεια να εντοπίσουμε και να καταγράψουμε τους μάνατζερ και τους πυροσβέστες μας, και με επιπρόσθετη θεραπεία (EMDR) να “γιατρέψουμε” τους εξόριστούς μας, προκειμένου να μπορούν να “συνταξιοδοτηθούν” και να μην έχουν λόγο ύπαρξης οι μάνατζερ και οι πυροσβέστες.
Μόλις γίνει αυτό, και τις περισσότερες φορές παίρνει αρκετό χρόνο και χρήμα, κάποιος αντιλαμβάνεται τη σημασία του υπέρτατου αγαθού, της ελευθερίας.
Από εκεί και μετά, όλες οι ικανότητες και δεξιότητες που κάποιος έχει αποκτήσει, μπορούν πραγματικά να εκτοξεύσουν τις επιδόσεις του σε προσωπικό, κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο, αλλά παράλληλα να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη εσωτερική αρμονία, που με την σειρά της βοηθάει πάρα πολύ στη δημιουργία της αυθεντικής ηγεσίας.
Στην διάθεσή σας για περαιτέρω πληροφορίες,
Much Love,
P.
P.s. ρίξτε μια ματιά σε αυτό εδώ το εκπληκτικό άρθρο
a twitter space on exiles is much anticipated sir - when should we be expecting it?